Kambur balina genellikle 14-15 metre uzunluğa ve 30-40 ton ağırlığa ulaşabilen, dişisi erkeğinden daha iri olma özelliğine sahip az sayıdaki memeli türünden biri.

Koku alma ve işitme duyuları sınırlı olan bu deniz devlerinin ayırt edici özellikleri ise yüzgeç büyüklüğü ve şekli. Meraklıları için ise önde gelen farkları müzikal seslenişleri.

Şarkı söylemelerinin üç sebebi var. İlki birbirleriyle iletişim kurmak ve diğer balinalara mesaj iletmek için ses çıkarmaları. Uzun mesafeli göçleri boyunca birbirlerini bulmak için seslerini navigasyon amaçlı da kullanıyorlar.

Erkek balinaların çiftleşme döneminde dişileri cezbetmek için şakımayı artırdığı da biliniyor. Sonuçta balina grupları sosyal bağlara sahip, grup dinamiği ve birliğini koruyan canlılar.

Sesleri dinlendiğinde armonik müzik kalıplarını andıran şaşırtıcı besteleri olduğu görülüyor. Bu durumda kimi iki ayaklı müzisyenlerin onlardan esinlenmemesi de mümkün değil.

Balinaların şarkılarını ilham kaynağı olarak kullanan müzisyenlerin başında Paul Winter geliyor. Onların türkülerini müziğine entegre ettiği 1978 tarihli Common Ground albümünde kurt ve kartallarla birlikte balinaların sesini bir caz enstrümanı gibi kullanmıştı.

Modern klasik müzik bestecilerinden George Crumb da balinalardan ilham alarak Vox Balaenae (Balinanın Sesi) adlı bir oda müziği eseri bestelemiş, onların türkülerindeki tınıları ve müzikal yapıyı kompozisyonuna yansıtmıştı. Denizden gelen bu doğal seslerin başlı başına ambient ve deneysel müzik unsurları içerdiği görüşünde olan İzlandalı Sigur Rós grubu da Riceboy Sleeps albümünde balina seslerinden esinlenmişti.

Caz bestecisi olduğu kadar bir müzik filozofu olarak da tanınan David Rothenberg zaten doğa ve hayvan seslerini müziğine katan bir müzisyen olarak Thousand Mile Song adlı kitabı nda balina şarkılarıyla nasıl müzik yaptığını ve doğayla kurduğu etkileşimi ayrıntılarıyla anlatır.

Yine de bu esin kaynağının keşfi müzisyenler tarafından yapılmış sayılmaz. Muhtemelen Roger Payne kambur balinaların sesini kaydedip 1970 yılında Songs of the Humpback Whale adı altında bir long play albüm formatında yayımlamasa böyle bir etkileşim de olmayacaktı. Bu albüm çıktığında yüz binin üzerinde satmış, doğa kayıtlarının popüler hale gelmesi ve çevre bilincinin artmasına katkıda bulunmuştu.

1979 yılında National Geographic bu albümün bir özetini 45’lik flexi disc formatında derginin on milyonu aşkın abonesine hediye edince, bu doğa harikasından haberi olmayan kalmadı.